บทที่ 10 จดจำ
อเล็กซ์พาหลานชายไปขึ้นรถก่อนจะสั่งให้ลูกน้องขับรถออกไป แต่รถเคลื่อนตัวออกไปไม่ไกลจากโรงเรียนมากนักเขากลับเห็นหญิงสาวตรงป้ายรอรถ เธอกำลังอุ้มลูกน้อยที่กำลังเอามือสองข้างจับใบหน้าแม่ของเขาแล้วหอมซ้ายหอมขวา รอยยิ้มบาง ๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว แต่ลูกน้องที่กำลังขับรถอยู่กลับบังเอิญได้เห็นรอยยิ้มบาง ๆ นั้นผ่านกระจกมองหลัง
“จอด” เขาออกคำสั่ง
“จอดทำไมครับ” ลูกน้องหันไปถาม
“บอกให้จอดก็จอดสิ ไม่ต้องถาม”
“คะ...ครับ”
“อาพูดเสียงดังทำไม” หลังขึ้นรถแล้วโดนแอร์เย็น ๆ เขาก็รู้สึกง่วงจึงเอนหลังไปตรงเบาะ แต่พอได้ยินเสียงที่ดังของอเล็กซ์ก็ทำให้เขาผุดลุกนั่งตัวตรงแล้วมองสลับกันระหว่างอเล็กซ์กับคนขับรถ
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” ขณะพูดก็ยังคงมองออกไปนอกกระจก นึกแปลกใจตัวเองทำไมถึงได้หยุดดู
“ชิจะบอกพ่อ ว่าอาดุชิ”
“ดุตอนไหน...แกนี่เกิดมาเพื่อกัดกับฉันจริง ๆ หลานตัวแสบ” เขาตวัดสายตามองเด็กน้อยที่นั่งอยู่ด้านข้าง
ทั้งที่พูดออกไปแบบนั้นแต่เขาก็รู้สึกเอ็นดูหลานชายไม่น้อย เพราะอาชิถอดแบบพี่ชายของเขามาทั้งหมด ถึงปากจะบ่นหลานชาย แต่สายตายังคงมองออกไปนอกรถ ใบหน้าของหญิงสาวยังปรากฏอยู่ในสายตา ภาพที่เคยเลือนลางไปเริ่มชัดขึ้น ใบหน้าที่มีแต่รอยน้ำตาในวันนั้น บัดดี้ประดับด้วยรอยยิ้มและดวงตาที่อ่อนโยนขณะที่กำลังมองลูกชายของเธอ
‘เงินที่ได้จากฉันไป เธอคงจะไปศัลยกรรมสินะ คิดว่าหน้าเปลี่ยนแล้วเรื่องราวคืนนั้นจะเปลี่ยนไปได้หรือไง’ เขาพูดคนเดียวเบา ๆ ‘ฉันจะจดจำใบหน้าของเธอไว้’
เขาไม่รู้หรอกว่านั่นคือใบหน้าของเธอจริง ๆ เพราะคืนนั้นเขาไม่ได้สนใจที่จะจดจำใบหน้าของเธอด้วยซ้ำ เพราะไฟราคะจึงทำให้เขาจดจำแต่เรือนร่างของเธอ
ใบเฟิร์นพาลูกชายกลับมาถึงบ้านก็จัดแจงอาบน้ำให้ เธอปล่อยให้ลูกนั่งเล่นอยู่ในห้องคนเดียว ส่วนเธอก็ทำอาหารอยู่ในครัว
ติ๊งต่อง!!
ขณะที่จดจ่ออยู่กับการทำอาร เสียงออดหน้าบ้านที่ดังขึ้นเพียงครั้งเดียวทำให้ใบเฟิร์นวางมีดในมือลงก่อนจะเดินไปล้างมือแล้วออกไปดูด้านนอก
“มีพัสดุมาส่งครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเจ้าของบ้านเดินออกมา
“ส่งผิดหลังหรือเปล่าคะ ฉันไม่เคยสั่งของ” ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ใบเฟิร์นยังไม่เคยสั่งของจากเพจต่าง ๆ เลย
“แต่หน้ากล่องระบุที่อยู่ไว้ว่าเป็นที่นี่นะครับ” เขาดูไม่ผิดแน่ ๆ
“ขอฉันดูหน่อยได้มั้ยคะ”
เพราะกล่องมีขนาดใหญ่ เขาไม่สามารถยกขึ้นมาให้ใบเฟิร์นดูได้ พนักงานจึงขยับกล่องเข้ามาใกล้ใบเฟิร์นดู
“รอฉันสักครูนะคะ” หลังดูข้อมูลบนกล่องแล้วเธอก็รีบเข้าไปในบ้านแล้วออกมาพร้อมโทรศัพท์
ใบเฟิร์นจรดปลายนิ้วไปบนแป้นพิมพ์ เลขจำนวน 10 ตัวปรากฏขึ้นบนจอ พร้อมชื่อของใครคนหนึ่งที่เธอได้บันทึกไว้ก่อนหน้า
‘อลิน’
แสดงว่าคนที่สั่งของแล้วส่งมาให้เธอคืออลิน แต่ก็ยังแปลกใจอยู่ดีว่าเพื่อนของเธอได้ที่อยู่ของเธอไปได้ยังไง เพราะถ้าจำไม่ผิดใบเฟิร์นไม่เคยบอกที่อยู่กับอลินเลยสักครั้ง
“ลิน” ใบเฟิร์นจึงตัดสินใจโทรหา
‘ว่าไงจ๊ะ’
“ฝีมือลินใช่มั้ย”
‘อะไรเหรอ’
“พัสดุไง”
‘ถึงเร็วจังเลย ลินเพิ่งสั่งไปเอง’ น้ำเสียงตื่นเต้นนั้นทำให้ใบเฟิร์นต้องขมวดคิ้ว ‘ด้านในเป็นอะไรแกะยัง’
แสดงว่าเป็นฝีมือของอลินจริง ๆ แต่ทำไมต้องสั่งของมาลงที่บ้านของเธอด้วย
“ลินคนซื้อ ทำไมถึงไม่รู้ว่าด้านในมีอะไรเหรอ” ใบเฟิร์นย้อนถาม
‘ไม่รู้ จำไม่ได้’
“ทำไมถึงจำไม่ได้”
‘วันก่อนรู้สึกจะกดสั่งไปหลายอย่าง ไม่รู้ว่าออกัสชอบอะไรเลยสั่งหลายร้านด้วย’
“ลิน!!” ใบเฟิร์นเรียกชื่อของเธอเสียงดังจนพนักงานส่งของเงยหน้าขึ้นมามอง
‘รับไว้เหอะน่า ลินซื้อให้หลาน’ น้ำเสียงแกมขอร้อง ‘แค่นี้ก่อนนะ แม่เรียกน่ะ’
ตูด ๆ
“เดี๋ยว...” ไม่ทันที่ใบเฟิร์นจะพูดขาดคำ อลินก็ชิงตัดสายไปก่อน คงเป็นเพราะกลัวว่าจะโดนใบเฟิร์นบ่น
“สรุปรับมั้ยครับ” พนักงานส่งของถามเพื่อความแน่ใจ
“รับค่ะ”
ใบเฟิร์นจำใจยอมรับกล่องขนาดใหญ่นั้นไว้ เธอไม่อยากจินตนาการว่าด้านในเป็นยังไง แต่เชื่อว่าเพื่อนของเธอไม่ซื้อของราคาถูกแน่ ๆ พอเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้เธอไม่สบายใจ ดูเหมือนอลินจะเห่อลูกชายของเธอมากเกินไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็มีหลานชายแท้ ๆ อยู่แล้ว
“ออกัส”
หลังลากกล่องเข้ามาจนถึงในบ้าน ใบเฟิร์นก็เอ่ยเรียกลูกชาย
“ฮะ...” เสียงเล็ก ๆ ดังออกมาจากในห้องนอน
“ออกมาด้านนอกก่อนครับ” เธอบอกลูกชาย
“อะไรฮะ”
“มาดูนี่สิ”
ออกัสวิ่งออกมาจากห้องก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นกล่องใบโตวางอยู่ อาการตื่นเต้นแสดงออกมาอย่างชัดเจน จนคนเป็นแม่ต้องยิ้มให้กับความน่ารักนั้น
ทั้งสองช่วยกันแกะกล่อง ของด้านในคือของเล่นมากมายที่อลินสั่งซื้อทางอินเทอร์เน็ตให้หลาน ใบเฟิร์นปล่อยให้ออกัสหยิบของเล่นออกมาเล่น ส่วนเธอก็โทรไปหาเพื่อนสนิทเพื่อจะบ่นเรื่องที่เธอซื้อของเล่นราคาแพงให้ลูกชายของเธอ...
